(02 ΑΥΓ 19)

Η καθημερινή ομιλία σου είναι η εξαρτημένη εμμονή και αυτοϋπνωτιστική σου επιμονή να παρενδύεις την Πραγματικότητα, για να την βλέπεις όπως εσύ θέλεις κι επιθυμείς. (Όπου το «εσύ» είναι όλοι-οι άλλοι-μαζύ, μέσα σου πάντα.)

Τα λόγια που βγαίνουνε απ' το στόμα σου και οι σκέψεις που πηδάνε από το μυαλό σου καλουπώνουν – sur mesure personelle προπαντός – τον σύμπαντα κόσμο γύρω σου, έτσι ώστε εσύ να λάμνεις και να λάμπεις μέσα στο «ελεγχόμενό» σου μαντρί, να κανονίζεις εσύ τον ταλαίπωρο φωτισμό σου απ' την κοινωνική «ΔΕΗ» και να υποδύεσαι τον δυστυχισμένο κιόλας... προκειμένου να ξεπλύνεις τζάμπα και ξεφορτωθείς εύκολα τις μαλακίες που διαμοιράζεις χύμα κι αβέρτα.

Θέλεις να γιατρευτείς; (Όοοοχιιι.) Θες να θεραπευτείς; (Ούούούτεεε.) Το μόνο που ψοφάς να ζητάς είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ και ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ να μιλάς, γιατί αλλιώς πώς θα ταπώσεις καθυποτάξεις, μαραζώσεις και απισχνάσεις την ψυχουλίτσα σου μέσα σου, προκειμένου να τσιμεντώσεις και αντιτάξεις, διαφημίσεις και κυρίως επιβάλεις την εξαιρετική και σχιζοειδή μούρη σου, στους άλλους συνάδελφους και ανάδελφους τρόμπες; (Που το ίδιο-ακριβώς κι αυτοί κάνουνε, μη μείνει κανένας δίχως δουλίτσα...)

---

Ουδείς – πέραν σαλταρισμένα σαλών και κοινωνικά λεπρών – διανοείται καν έναν μικρούλη σκασμούλη να βγάλει. Να πάρει – έτσι – απόσταση από τα πτερόεντα λεγόμενα, απ' τα περιφερόμενα τεκταινόμενα και βράζοντας «στο ζουμί του», στην κατσαρόλα τού τυραννισμένου κορμιού του ν' αφρίσει και να ξαφρίσει ακόλουθα την μάκα την γλίνα, το λίπος την κρέμα, τα ούρα τα κόπρανα, τις σκέψεις τις λέξεις.

Διαβάζω κάποιες φορές δικά μου κείμενα και, είτε αηδιάδω μ' εμέ, είτε απλώς με θαυμάζω: 1/ τί γαμάτες κουβέντες έχω εγώ πει και 2/ τί γαμάτες παπάρες έχω εγώ στάξει. Κουβέντες που θα ισχύουνε για εκατό χρόνια και παρόλες που δεν θα ζήσουνε ούτε εκατοστό ενός δευτερόλεπτου, παπάρες σοφίας αιώνιας και δόγματα αυνανιάς στιγμιαίας. (Ευτυχώς που ουδείς ενδιαφέρεται ή με διαβάζει, αλλιώς θα με είχε ενδιαφερθεί για εμέ ο εισαγγελέας ή ο παπάς για να με διαβάσει!)

Τί λέει ο «θεός» Robert Redford στη «θεά» Lena Olin στο HAVANA; "You wanna change the world Bobbie? Change mine"! Τί λέει ο ημίβλακας Ντάνης, στον ημίθεο Φώτο; «Θες ν' αλλάξεις τον κόσμο σου Ντάνη μου; Shut the fuck up you, βούτα μέσα σου ακίνητος εν σιωπή και άσε τον κόσμο έξω σου να τυρβάζει, να μην αλλάζει».

Αυτό σκέπτομαι – εντός εισαγωγικών – να κάνω εγώ. Να σιωπήσω – εκτός εισαγωγικών.

Και τούτο είναι το μόνο-ελάχιστο που δεν χρειάζεται να το «κάνεις»: γιατί μόνο του γίνεται, εμφανίζεται και σε κυριεύει, τού αφήνεσαι σ' αγκαλιάζει αυτό και αναχωρείτε μαζί για εκεί απ' όπου ήλθες εσύ, εκεί όπου πάντοτε ήσουνα και εκεί όπου πάντα ανήκεις.