1/ Μη λες αλήθεια, ούτε αλήθειες στους ανθρώπους. Οι άνθρωποι ψέμματα θέλουνε, πλάνη και παραμύθια. Μ' αυτά ταΐζουνε το μυαλό, μ' επανάληψη κι αυταπάτη το σώμα, μένει τελικά η ψυχή ν' αλλυχτά πεινασμένη και να πονά διψασμένη.

2/ Σε σχέση λοιπόν με τούς άλλους προχωράς ΜΟΝΟ με ψέμματα. Σε σχέση με τον εαυτό σου όμως προχωράς ΜΟΝΟ μ' αλήθειες – κι εδώ εμφιλοχωρεί η διαχωριστική η γραμμή: με ποιούς θα πας και ποίον θ' αφήσεις. Διάλεξε και θα δεις αν είσαι ένας, γενναίος και μόνος σου ή ακόμη-ένα καμαρωτό κοτόπουλο σε μια γειτονιά κότες, αγκαλιά στο κοτέτσι.

3/ Βέβαια, αυτό πάει ενάντια στην Ζωή, αλλά η Ζωή ΕΤΣΙ δουλεύει. Όπως σε δυό βάρκες δεν μπορείς να πατάς, έτσι «δυσί κυρίοις δουλεύειν» αδύνατον είναι. Επιγραμματικά και συνειδητά διάλεξε: ή Θεό-εαυτό ή μαμμωνά-άλλους, (τον Ματθαίο τον ευαγγελιστή τον έχω στείλει σινεμαδάκι).

4/ Πρόσεξε όμως κι αυτό: όχι μόνο τί λες, αλλά και τί ακούς κιόλας. (Για να μην πούμε, κυρίως.) Διότι αυτό που λες – και συνεχώς διαλαλάς – νομίζεις ότι το ελέγχεις εσύ, ενώ αυτό που ακούς – και δεν αντιδράς – το ελέγχουν απολύτως οι άλλοι.

5/ Έτσι ήταν-είναι-θα είναι πάντοτε: οι ανήσυχοι κι «εγωϊστές» κινούνται και πέφτουνε, πληρώνουν προκαταβολικά και τοις μετρητοίς, γλεντάν όμως την ζωούλα τους και τα τρώνε για πάρτη τους. Ενώ οι «βολεμένοι» κι εγωϊστές είναι ακίνητοι και τούς την πέφτουνε, πληρώνονται για κάθε τι που κάνουνε και δεν γλεντάνε ούτε λεπτό, επειδή τούς τα τρώνε οι άλλοι.

6/ Εδώ είναι λοιπόν που ακούγεται η κραυγή, απεγνωσμένη σιχτιρισμένη: «Να δώσουμε ρε και να δοθούμε εμείς, όχι όμως να μας δολώσουνε και να δουλωθούμε!» Όσο ακούγεται ως λογοπαίγνιο το ψυχικό πύον αυτό, τόσο θεραπευτικό κι ευεργετικό είναι, σαν την αλήθεια που προείπα, ακριβώς: ανάμεσα πλάνη και φώτιση χτυπιέται η ψυχή και ουδείς να την λυτρώσει τολμά, εκτός από σπηλαιώδεις ερημίτες και απωλεσμένους σαλούς, (και κάτι γραφιάδες συσκοτισμένους).

7/ Γιατί «τα μηδενικά» κάνουνε πράγματα, ενώ «οι σπουδαίοι» δεν κάνουνε τίποτα. Οι αναγνωρισμένοι κι επιφανείς το πόπολο γλείφουνε, ενώ οι παραπεταμένοι και άγνωστοι γλύφουνε τις πληγές τους. (Και ανάποδα: ο κανείς, ο πλήρης κενού, «δεν κάνει τίποτα» και οι πολλοί, οι γεμάτοι πραγμάτων δουλειές, κάνουν «τα πάντα».)

8/ Έλα όμως που αυτά «τα πάντα» είναι κόλπα καυλιάρικα και κουνήματα απολαυστικά, στην αρχή και για λίγο διάστημα. Γρήγορα έρχεται η αηδής βαρεμάρα και μετά ο πικρός ο λογαριασμός – η σωτηρία καθίσταται άπελπις κι αναγκαία όταν κι αφού είναι ΠΑΝΤΟΤΕ πλέον αργά.

9/ Και για να κλείνουμε με εννιάρι: Όπου τελειώνουν οι άνθρωποι, ξεκινάει ο εαυτός και όπου τελειώνει ο εαυτός, εμφανίζεται ο Θεός. (Γιατί η καταφυγή στον εαυτό είναι αποφυγή θεού.)