Για να μάθω ποιός είμαι, γύρισα χώρες και βουνά. Υπηρέτησα δασκάλους και τελώνια αγάπησα. Βιβλιοθήκες κατάπια και βιβλία συνέγραψα. Έμαθα τέχνες και ξέχασα αρετές. Διαλογίστηκα επί δευτερόλεπτα και πέθανα επί αιώνες. Τίποτα, όλα εις μάτην, ουδέν αποτέλεσμα.

Μέχρι που ένας απλός ακίνητος τοίχος τσιμέντινος προχθές στην Ήπειρο μού ψιθύρισε τελικά «ποίος είμαι» και το «γνώθι σαυτόν» επιγραμματικά μού εδίδαξε. Κι έμεινα εκεί να τον κοιτώ να τον μελετώ – μόνο το αιφνίδιο και το αδιάφορο φέρουν την υπογραφή τού απόλυτου, σε υπαρξιακό επίπεδο πάντα.

---

(Για τις παιχνιδιάρες λοιπόν, ιδού πεδίον χαρούλας λαμπρόν: Βeton, χωρίς οπλισμό; Τώρα μπορείς, to bet on, ρε συ Φώτο; On est bête, κύριε Ντανάκο μας; Be, on the tone μίστερ; Χαχαχα, μόνον εγώ πλέον ξέρω!)

(22.10.21)