Γεμάτος είναι ο άνθρωπος από προτερήματα (λίγα) και ελαττώματα πολλά, πλείονα, έως συντριπτικά. Δεν είναι τυχαίο εξ άλλου ότι εάν θες να προκόψεις σε αυτήν την ζωή πρέπει τελείως μαλάκας να γίνεις, υπάλληλος καταντίπ, ένας δούλος αιδοίου και πέους βαστάζος. Και εάν – σπάσει ο διάολος το ποδάρι του – θελήσεις να γίνεις κάτι δικό σου εσύ, κάτι ξεχωριστό και προσωπικό, ατομικό κι ίδιον, κάτι καλύτερο-επιτέλους μωρέ για τον μοναδικό εαυτόν σου, τότε απλώς πρέπει να είσαι... πιστός.

Καθότι, ΜΙΑ είναι η ΜΟΝΗ και ΕΣΧΑΤΗ αρετή τού ανδρός, του δίποδου, του ανθρώπου: η πίστη. Όχι μόνον η πίστη η συζυγική, η πίστη η τραπεζική, η θρησκευτική πίστη. (Καλές κι απαραίτητες είναι αυτές, μα δεν αρκούν τούτες.) Η πίστη για την οποία εγώ γράφω και ομιλώ είναι αυτή που σημαίνει το τάξιμο, την αφιέρωση, την υπηρεσία. Το δόσιμο, την κατάθεση, την αυτοθυσία. Την εργασία τού αλλοτρίου θελήματος, την καλλιέργεια τού ετέρου πονήματος, την καθιέρωση τού αγνώστου θεσφάτου.

Η πίστη είναι η παλαιότερη αρετή και σε αυτήν – συγγνώμη που γίνομαι επαναληπτικός, μα κουραστικός έχω λόγο να είμαι – ορκίζονται ακόμα μόνο δύο (2) τάγματα, στρατιές, εκλεκτές σειρές και κλειστές κοινωνίες: οι μοναχοί και οι λεγεωνάριοι. (Οι πρώτοι ορκίζονται στον όποιο-Θεό και οι δεύτεροι στην μία-Λεγεώνα.) Και δεν είναι τυχαίο ότι και στον μοναστικό βίο αλλά και στον «λεγεωνικό» προαπαιτούμενη είναι η κουρά, του κρανίου η αποψίλωση, η αφαίρεση τριχοειδούς σκέπης.

Η πίστη είναι η μόνη πηγή που ισόβια διαχωρίζει την ψυχή απ' τον «πούστη», την καρδιά απ' τον «καριόλη», τα νεφρά απ' την «τσούλα» και την ματιά από την «καριόλα». (Τα εισαγωγικά μου μόνο τυχαία και σπαρτά δεν είναι αυτά. Ξέρω τί και γιατί αυτό λέω.) Διότι η ψυχή ξέρει να παραδίδεται (ενώ ο πρώτος λεγάμενος ψοφά να προδίδει), η καρδιά επιθυμεί να δοθεί (ενώ ο δεύτερος λεγάμενος στην κλεψιά έχει τον νου του), τα νεφρά στραγγίζονται συνειδητά (ενώ η τρίτη λεγάμενη ρουφάει απ' όπου μπορεί) και η ματιά καρφώνεται υπαρξιακά δυνατά (ενώ η τετάρτη λεγάμενη μεροκάματο βγάζει).

Η πίστη είναι η μόνη τροφή που ισόβια θρέφει ψυχή, ανασταίνει καρδιά, υδροδοτεί τα νεφρά και την ματιά καθαρίζει. Διότι η ψυχή γενναιούται με την αγάπη, η καρδιά ανθοφορεί με την προσφορά, τα νεφρά γονιμοποιούν το χαμόγελο και η ματιά παντρεύει σάρκα και πνεύμα. Ας το πω: μια βελόνα είναι η πίστη και ράβει ανθρώπους στον καμβά τής ζωής, κεντά υπάρξεις στην εσθήτα τής φύσης, καταστερώνει πνοές στην ηχώ σύμπαντος και κρατά κραταιά τούς πλανήτες σε έλξη.

Δεν πειράζει αν πιστεύεις στον Χριστό ή στον κότσυφα, στον πελαργό ή στον Βούδδα, στην Μητέρα Τερέζα ή στην Τερέζα Ορλόφσκυ, στην Ζωή Κωνσταντοπούλου ή στην Ζωή Νάχη. Η πίστη δεν αφορά σε πρόσωπα (υπαρκτά ή ιστορικά), δεν αφορά σε ιδέες (σε σελίδες χαμένες ή στο αίμα βουτηγμένες). Η πίστη είναι η μόνη ζωντανή δύναμη που κυβερνά τον επίγειο κόσμο, τον ουράνιο θόλο καθώς και το σκοτεινό επέκεινα – μην το κάνουμε σεμινάριο για εναλλακτικές γκόμενες και πολύφυλους λαλημένους.

Αυτό θα σε ρωτήσει εσέ μοναχά ο Άγιος Πέτρος: «Υπήρξες πιστός;» «Πίστεψες σε κάτι εσύ;» «Πιστεύεις σε τί, τώρα που με κοιτάς;» «Πιστεύεις και θα πιστεύεις για πάντα;» Κανείς άλλος με αυτό δεν θα ασχοληθεί: ο μπαμπάκας θα σού πει «πίστευε και μη ερεύνα», η μαμάκα θα σού πει «μην πιστεύεις κανένα», η σύζυγος θα σού πει «μόνο εμένα κοίτα-φρόντιζε-πίστευε» και η ερωμένη σου θα σού στάξει το γνωστό-επικό «δεν είναι αυτό που βλέπεις-νομίζεις-πιστεύεις».

Η πίστη δεν έχει ανάγκη τις λέξεις, τις εκφράσεις, τα σχέδια, τις εκδηλώσεις. Η πίστη δεν χρειάζεται αποδείξεις, τεκμήρια, πειστήρια, καταθέσεις. Η πίστη δεν στηρίζεται σε συμφωνίες κι υπολογισμούς, διαφωνίες και προϋπολογισμούς, συμπαιγνίες κι ισορροπίες, διαπραγματεύσεις κι υπογραφές. Η πίστη δεν επαφίεται στον επαγγελματικό πατριωτισμό, στον θρησκευτικό ιδεαλισμό, στην οικογενειοκρατική τυραννία, στην κοινωνική εξορία. Η πίστη είναι όλη-κι-όλη αυτό που είπα πιο πριν, τέσσερις λέξεις και μόνο: ψυχή (1ον), καρδιά (2ον), νεφρά (3ον) και ματιά (4ον). Τα έχεις; Τα δίνεις; Τα αφήνεις; Τα χαρίζεις; (Άλφα) Αντέχεις; Μπορείς; Δύνασαι; Είσαι; (Βήτα) Ανασαίνεις; Υψώνεσαι; Χαιρετάς; Ταπεινώνεσαι; (Γάμμα) Πεθαίνεις; Παύεσαι; Χάνεσαι; Δεν υπάρχεις; (Δέλτα)
Αρκούνε αυτά. Για απόψε και προπαντός πάντοτε, για αύριο και κυρίως για το παρελθόν σου. Διότι το μόνο εκτός Τόπου και Χρόνου «συναίσθημα» είναι η πίστη: αυτή τρέχει μέσα στο αίμα σου, αυτήν θολώνεις με τον καπνό τού τσιγάρου σου, αυτή θα σε φέρει στην μπαζογή πάλι ή θα σ' απιθώσει αιώνια στους ουρανίους λειμώνες.

Ανάβεις μωρέ το καντήλι σου κάθε μέρα ή σβήνεις όποιο «καντήλι» μπορείς, όπου το βρεις; Κρατάς την φλόγα σου ζωντανή μέσα-έξω σου ή φυσάς και ξαναφυσάς – και το τζάκι και το ψυγείο – επειδή έτσι όπως έχεις καεί, δεν θες την ουλή συ να δεις; Απλώνεις το χέρι στον διπλανό ή το τεντώνεις το ξερό σου κουλό, μόνο ώστε «χέρι» για να τού βάλεις; Χώνεις ό,τι μπορείς, όπου μπορείς, όπως μπορείς αρκεί κέρδος να έχεις εσύ, ωφέλεια αντί οφειλή, απολαβή αντί πρόσφορο, παντεσπάνι που κρύβει δρεπάνι;

Αυτά, μόνο.

---

Και το τραγούδι που αναρτώ είναι «άσχετο» παντελώς, με τα βαθέα γραφόμενά μου. Ένας ξεζουμισμένος κυπραίος, μια εγγλεζάρα τραγουδιστάρα, ένας άντρας βασανισμένος και μια μουσική-μηχανή-χρήματος ήταν ο κούκλος ο Κούλης, ο Παναγιώτου ο καλλικέλαδος που πολύ θα 'θελε να 'χε μια πίστη. Εσωτερική ισχυρή και δική του, αδιάφορη προς τούς γύρω του, αμετακίνητη προς τον εαυτό του και προσωπική τού ατόμου του. Αλλά – δεν – είπαμε, δύο είναι οι κανόνες τής Φύσης: 1η/ "Shit happens" και 2η/ "Silent are the ways of the Lord". Και εάν δεν τούς απορρίψεις αυτούς, είναι αδύνατον να προσπέσεις στην Πίστη.

(Διότι τότε θα σε επισκεφθούν και κουρσέψουν οι δίδυμες αδελφές της οι φονικές, η Τύχη και η Ανάγκη. Και εκεί εσύ θα καταδικαστείς, αλλού να κοιτάς και πάντοτε να πεθαίνεις.)