Το ξέρω ότι είναι Τρίτη και μεσημέρι, 23 Φεβρουαρίου 2021. Στην Ελλάδα των 20 βαθμών και του Κούγια. Της ατέλειωτης σκληρής καραντίνας και της παράτασης των αναδρομικών των συνταξιούχων.

That's why I bring in, one of the three Great Kings: the Texan one, the fierce one, the least known one.

Μόνον ο μαύρος άντρας μπορεί να κάνει ύμνο το κλάμα. Να πάρει το παρακάλι και να το γυρίσει σε ιαχή. Να βγάλει το μένος αφωνίας και ταπώματος απ' την Μεγάλη Μαύρη Μήτρα και να ξαναστήσει στον μικροφωνικό άμβωνά του – έστω για λίγο, για τούτα τα δώδεκα μόνον λεπτά – το Πάνσκληρο Παχύρρευστο Πέος.

Χαχαχα, μικρά και αθώα, χειριστικά πονηρά λιγναδάκια... Καμμία ανάγκη δεν σάς έχει εσάς η GIBSON στα χέρια αυτού του θεογαμώσαυρου μπλουζίστα: μ' ένα σπηλαιώδες λαρύγγι, μια ροζ γλωσσίτσα πλατιά και δέκα δάχτυλα να ξυπνάνε τον Billy Miles εξήντα χρόνια μετά την ηχογράφησή του, αποκαθιστά τα φύλα στις θέσεις τους, την αγκαλιά στην σωστή της γωνιά και στα νεφρά τον ανθρώπινο τον ιδρώτα.

---

Μόνο ο Άνδρας μπορεί να τραγουδήσει έτσι σώψυχα και κατάκαρδα την Γυναίκα – το 'χετε; Γιατί η αδερφοπολιτικοκορεχτίλα αγωνίζεται να τα σιδερώσει άπαντα μέσω και κάτω από το «όλοι ίδι@ είμαστε», «όλ@ τα ίδια κάνουμε», "όλ@ θα σάς τον φάμε, θα σάς τον πιούμε και θα σας τον αρπάξει ο κώλος μας».

Αληθινές Κυρίες και αληθινοί Κύριοι, ιδού ο Ποιμήν κι Οδηγός μας:

Freddie Κing is the troubadour and our shaman κι αν αυτός πάσχει, είναι γιατί αινεί, τραγουδά. Συμπονά και ιερουργεί, λατρεύει και θεραπεύει, αγάπη σκορπά και τρυγά ευωχία.

No small things these, σε έναν αιώνα που έχει το Μέτρο χαθεί κι έχει υποκατασταθεί απ' το Νόμισμα τής κάθε κοντούλας λεϊμονιάς και τού κάθε τρανού φίκου – είτε ανήκει στην Δεύτερη, είτε στην Τέταρτη Εξουσία.

So, "Ρraise the sweet Lord's name" όπως λένε στο Τέξας, που υπάρχει κι αυτός. Και μάς θυμίζει – εν ώρα αποκαλύψεων και όχι αποκαλύψεως – την Αλήθεια που σκουπίζει, στην άκρη τραβά και σβήνει το μικρούλι το ψέμμα.