AYTO είναι ΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟ τραγούδι

Θέλω να κατεβώ στον Παράδεισο, μόνο και μόνο για ν' ακούσω απ' το p.a.-system του, το τραγούδι ετούτο. Θέλω ν' αποφύγω την Κόλαση, μόνο και μόνο γιατί έχω βαρεθεί τις ροκιές τις χεβυμεταλλιές, τις βαριοπούλες και τα κομπρεσσέρ – βαρέσανε κόπωση τ' αυτιά κι η καρδούλα μου πλέον.

Θέλω να αναπαύσω την ψυχή μου οριστικά μ' έναν ήχο "δεύτερο" από τούτον τού κύμματος, απ' το θρόϊσμα τού έλατου στο βουνό και το πέταγμα τής μέλισσας, τον παφλασμό που σκορπά ανέμελα το δελφίνι όπως βουτά, το οπτικόν έπος που κεντά το ηλιοβασίλεμα – επανέρχομαι όμως.

ΜΟΝΟ μ' αυτό το τραγούδι πείθεται ο Μποντιντάρμα να κάνει επιτέλους μπάνιο και να μην ευωδιά. ΜΟΝΟ μ' αυτό το τραγούδι ο Αδόλφος Χίτλερ κλαίει σπαρακτικά και μας παίρνει τ' αυτιά απ' την ΑΛΗΘΗ και ΒΑΘΕΊΑ μετάνοια. ΜΟΝΟ μ' αυτό το τραγούδι ο Παυλάκης ο Εσκομπάρ βγαίνει στις ράχες και τα βουνά... ρίγανη για την σαλάτα τους να μαζέψει.

Εάν οι άγγελοι και τα πνεύματα, οι Χερουβείμ και τα Σεραφείμ – τους νεφελίμ τούς έχουνε και ξεσκατώνουνε βόθρους – έχουν φωνή, ΑΥΤΕΣ θα 'ναι αποκλειστικώς κι οπωσδήποτε, τέλος! Γιατί τούτες οι πνευμονικές υλακές των Barry, Maurice και Robin ανυψώθηκαν στα ουράνια σαράντα χρόνια νωρίτερα κι έχουν εκεί καρφωθεί, για έναν και μόνο λόγο, που περιέχεται σε δυό στίχους τους: "Everything we are will never die / Loving is such a beautiful thing" – τούς σπάω και τούς αναλύω ακολούθως:

1/ Ό,τι είμαστε, δεν πρόκειται να πάψει να υπάρχει ποτέ. Ό,τι υπήρξαμε και θα είμαστε, δεν πρόκειται ουδέποτε να σταματήσει. Και ό,τι μάς λείπει ή δεν έχουμε, ψάχνουμε πεθυμάμε και βολοδέρνουμε, περιττό είναι.

2/ Η αγάπη είναι τόσο όμορφη και μοναδική, τόσο πλούσια δυναμωτική, τόσο αιώνια κι απεριόριστη που εκατομμύρια ζωές και εάν ζήσουμε, το άβαφο το νυχάκι της δεν θα πιάσουμε καν. Η αγάπη είναι τόσο βαθιά και μεστή, γενναία και ανυπόκριτη, ευαίσθητη και τρανή που χιλιάδες ζωές και να ζήσουμε, δεν φτάνουνε τα κουλά μας γύρω απ' την μεσούλα της καν να πιαστούμε. Η αγάπη είναι τόσο συγκλονιστική και τεκτονική, τόσο εκρηκτική παραναλωματική, τόσο εκτυφλωτική κι απογειωτική που δεκάδες ζωές άμα ζήσουμε, φιλάκι απ' τα χείλη της δεν πρόκειται καν να δούμε.

---

Όταν ο Κύριος παρήγγειλε στους Phil Spector και Jon Landau ένα soundtrack για την σχόλη του, αυτοί σηκώσαν τα χέρια ψηλά και τα δάχτυλα δείξανε Αυστραλία-μεριά. Kαι Down-Under, τρία αδέλφια κρατούσαν την pop μουσικάρα στα χέρια τους κι είχε μείνει αυτή εκεί, όπου την είχανε ακουμπήσει αυτοί, με το "Saturday night fever"! (The rest is History, τ' άκουσε τούτο ο Κύριος και τους ανέθεσε να του γράψουνε το τραγούδι αυτό, χωρίς τ' αηδόνια να το γνωρίζουν.)

Πιο ερωτικό-αναγεννησιακό, αγαπησιάρικο και πιασιάρικο, αληθινό-μεταφορικό από τούτο το άσμα, το πεντάγραμμα δεν διαθέτει. Εκκινεί με τις σάλπιγγες τής Ιεριχούς να γαρμπιλιάζουν τις ευσταχιανές, ακολουθεί το κλωστό νιαούρισμα τού Βarry, τινάζουνε τα χαλιά από κάτω τα έγχορδα μαλακά, τα τύμπανα κρατάν τον ρυθμό ως ισοκράτες πωγωνήσιου πενταφωνικού και οι κιθάρες ακκομπανιάρουνε ενώνοντας τον Τώνη Μαρούδα με τον Τζο Μποναμάσσα. (Μόνο άμα σε λένε ΦΩΤΟ και δη Ντάνη, μπορείς έτσι να γράψεις.) Πιο λυτρωτικά σπαραξικάρδιο, αποξεχαστικό κι ανεβαστικό, ονειρώδες πραγματικό, ελαφρυντικό κι αναζωογονητικό τραγούδι απ' αυτό, άνθρωπος δεν έχει μπορέσει να γράψει – αφού ήταν παραγγελιά από τον Θεό, ήτανε δυνατό στην Γη μας να μείνει;

"My precious love" κεντάν' τα παιδιά και υπογράφουν το νόημα τού Άσματος τής Ζωής, με και σε τρεις λέξεις μόνο. Δική μας να 'ναι η αγάπη μωρέ, μονάκριβη να 'ν' η αγάπη ωρέ κι αγάπη ολόκληρη αυτή να 'ναι – δεν χρειάζεται τίποτε άλλο. Τον βάζω να τον ακούσω ξανά-και-ξανά τον «κανόνα» αυτόν και ραγίζουνε τοίχοι σπηλιάς, ανατριχιάζουνε τα ηχεία, μέχρι και το gi μου απ' την προπόνηση στέγνωσε στο-φτερό, απ' την τόση κατάθερμη ακτινοβολία λατρείας κι αγάπης.

Βεβαίως ορθότατα το θέτουν οι αδελφοί Gibb ότι "Nobody gets, too much heaven, no more", ως προειδοποίηση το προσφέρουν. Και συνεχίζουν αιθέρια ότι "It's much harder to come by", σε περίπτωση διψασμένων και βιαστικών, τσαπατσούληδων και τρελλαμένων. Γι' αυτό και το κλείνουν σωστά, με το "I'm waiting in line" υπογράφοντας την αιτία και σημασία διαλογισμού, καλύτερα κι απ' τον Βούδδα!

Τέτοιο falsetto φωνών και στομώσανε οι φαλτσέτες. Τέτοια μέθεξη μουσικής και μαραθήκαν οι οπιοειδείς παπαρούνες. Τέτοιοι ημίθεοι αοιδοί και οι Μούσες κατέβηκαν απ' τον Ελικώνα και πιάσαν στασίδι στο Μέγαρο των Ηνωμένων Εθνών στην Νέα Υόρκη. (Εκεί κατέθεσαν οι αδελφοί Gibb τα έσοδα απ' τα δικαιώματα τού κοντακίου αυτού, στην UNICEF για το Έτος Παιδιού τότε.)

Τέλος λοιπόν, αρχή πάντων. Η Ζωή η Αθανασία κι η Προσευχή έχουνε πια το τραγούδι Τους και είναι ΑΥΤΟ – ακούστε το, τραγουδήστε το και θ' αναστηθείτε εδώ τώρα.