(Παρακαλώ, ακούστε όλο.)

Η νοσταλγία είναι το σκληρότερο αναβολικό. Η μετάνοια είναι το ισχυρότερο ναρκωτικό. Και η συγγνώμη είναι το πλέον θανατηφόρο φάρμακο.

Ο ύμνος τού Bruce Springsteen τούτος μιλά για τον αποστολικό "κανόνα" των ανδρών, που απλώς τα σκατώσανε εντελώς. "You beg brother / There's no shame in begging" λέει ο αοιδός κι εννοεί επιτακτικά κάθε λέξη τούτης της εντολής του. Όσο κι αν επιφυλάσσεται: "Sometimes it works / Sometimes it won't"... καλά καλά, δεν θέλω εγώ να μείνω εδώ.

Στις θεολογικές σχολές πρέπει να διδάσκεται το τραγούδι ετούτο και στα BDSM μπουρδέλλα ν' αναπέμπεται ο παιάνας αυτός. Γιατί τούτη η συντριβή και ο σπαραγμός, η βραχνή γδαρμένη φωνή και η αρσενική ηττημένη ικεσία ποτέ δεν ακούστηκαν πιο ουράνια, πιο καθάρια και πιο ανατασιακά.

Η επιστροφή σε μιαν αγκαλιά που οριστικά έχει κλείσει για σένα είναι η διαθήκη που θα σε στείλει στης κρεμάλας τον βρόχο. Η βασανιστική επιθυμία για ένα τελευταίο προσκύνημα γονυπετής και συντετριμμένος μπροστά σε δυό σφιγμένα χέρια-γροθιές είναι ένα αργοναυτικό Άουσβιτζ, μια ειρκτής Οδύσσεια και ένα επισκεπτήριο Χάρου.

Κι αν δεν περάσεις από αυτά, εάν δεν πέσεις στα γόνατα όρθιος, αν δεν σπάσεις τις φωνητικές σου χορδές απ' το κλάμα – you'll never go back. You'll never be back.

---

You'll never backdoor your soul and let your tears flame up your heart – έτσι εγώ λέω.

Δεν υπάρχει τίποτε άλλο, συμπληρώνω τετελευθείς. Αν δεν γυρίσεις εκεί-ακριβώς απ' όπου το μέγιστο λάθος σου έκανες – δεν πρόκειται ποτέ σου να θεραπευθείς, ποτέ να γλυτώσεις, ποτέ σου ν' αναστηθείς. Στα γόνατά σου brother βρίσκεται το κλειδί και μόνον όταν τα συντρίψεις ετούτα, τότε θα καθαρθείς θ' απογειωθείς και θ' ανοίξει πάλι η αγκαλιά... των ουρανών την φορά τούτη.

Θυμήσου λοιπόν: νεφρά, γόνατα, δάκρυα. Ικεσία, συγγνώμη, ευχαριστία. Και μετά μια απέραντη παγωμένη πλην όμως απόλυτη σιωπή θεραπευτική, που αν δεν την νιώσεις δεν ξέρεις. Δεν είσαι. Δεν έζησες και δεν υπήρξες ποτέ.