Στάση είναι η επανάσταση, στάση είναι κι αυτή τού λεωφορείου. Παράσταση είναι η θεατρική, «κατάσταση» είναι η προβληματική-ερωτική, «περίσταση» είναι άμα στα πράσσα σε πιάσουνε και διάσταση είναι το «πιώμα» τού ζευγαριού που έχει χωρίσει, και «για τα παιδιά» μαζύ μένει. (Καλά λοιπόν όλα αυτά, όπως κατά το δοκούν και συμφέροντι τα έχουνε φτιάξει οι άνθρωποι.)

Ήλθεν όμως ο χριστιανός Κύριος και τούς έκοψε την μαγιονέζα, τον τραχανά ξίνισε, τα ούμπαλα τούς κατέπρηξε και στην εμμηνόπαυση απ' την θερμοκοιτίδα τις έριξε. Γιατί; Διότι ο εν λόγω Κύριος μαρτύρησε-φωτίστηκε-αναστήθηκε κι έκτοτε – με την άοκνη εργασία Σαούλ και Συνόδων, ποταμών αίματος και παπικών λογαριασμών – οι εν προκειμένω άνθρωποι χαβαλεδιάζουν-σκοτεινιάζουν-πεθαίνουνε, τηρώντας ευλαβικά και ανευλαβώς τα καθήκοντά τους. (Άπαντα φυσικά: τα συζυγικά τα εκλογικά, τα πατρομητρικά τα κοινωνικοπολιτικά, τα θρησκευτικά και τα μεταφυσικά άμα λάχει.)

«Καλή Ανάσταση» εύχονται σήμερα πανηγυρικώς και πανηγυριώτικα οι γραικοί χριστιανοί και μετά δέρνουνε το μπούστη το γιόκα τους, αποκληρώνουνε ντη πρεζού κόρη τους, έχουνε χώσει στα χάπια τη γυναικούλα τους, αφού και το σκύλο τους μέχρι την βεράντα βγάζουνε βόλτα. Απόψε λοιπόν κουλτουριάρες βαρεμένες πουρές θα σπεύσουν στην Πλάκα να εκκλησιαστούν-να αυνανιστούν-να νομίσουνε, παχύσαρκοι αδιάφοροι φλώροι θα πέσουν στην μαγειρίτσα και το τσουρέκι σαν να μην πρόκειται ποτέ-πιά στην Ουκρανία να ξανασπείρουνε, τα μούλικά τους θα είναι βιδωμένα στο τάμπλετ στο κινητό και ο απαραίτητος μεν-δύστυχος δε σκύλος θα κοιμάται στο γιατάκι του, μέρες «ιωβείου σκυλίσιας υπηρεσίας» μετρώντας.

---

«Να σου κάνω μια ερώτηση;» που διακριτικά απηύθυνε στο Πανελλήνιο το Κατερινιώ η Στανίση και ουδείς απ' τούς μπουζουκόβιους λάτρεις της μπήκε στον απλό κόπο να τής απαντήσει. Ή μάλλον εγώ, επειδή δεν είμαι fan τής νύφης τής Ρίτας Σακελλαρίου – καθώς προτιμώ το πρωτότυπο – θα παρακάμψω την τάχα μου-ερώτηση και θα στάξω την ντούρα κατάφαση οσονούπω:

Βρε παιδιά, δεν αφήνετε την Κυρίου Ανάσταση, να γιορτάσετε την δική σας; Ρε καλόπαιδα, δεν αφήνετε τα σταυροκοπήματα στην εκκλησία (μετά το πρωκτικό, λέω 'γώ τώρα), να χαρείτε τουλάχιστον αληθώς και ανένοχα [sic] τουλάχιστον αυτό-καθαυτό, απαλλάσσοντας και τον «σταυρό», από την ανθρώπινη «αμαρτία»;

Έχετε εντάξει στο κοινωνικό εθιμικό ένα Μυστήριο και μια Λειτουργία καθαρά και απόλυτα μεταφυσική, ντύνεστε σαν μπουζουκολουλουδούδες για να γδάρετε με τα δωδεκάποντα τα σεπτά πλακάκια τής εκκλησούλας, αλληλοκοιτάζεστε-αλληλοθαυμάζεστε-αλληλοϋποβλέπεστε έμπλεοι ταπείνωσης κι αυταπάρνησης την ώρα που ο κουμπάρος φιλά την κουμπάρα (που προχθές πήδαγε), την ώρα που η γριά φιλά τον κανακάρη της (που προχθές μήνυσε), την ώρα που η μανούλα φιλάει τον μπαμπακούλη (που προχθές χώρισε). Να είναι καλά οι άνθρωποι, και άριστα πράττουν: αλλιώς «δε βγαίνει» αυτή η ζωή, δεν περνάνε τα ρημάδια τα «χρεωμένα» μας ογδοήκοντα χρόνια, δεν γεμίζει η κάθε μας μέρα αν δεν την κλασική μαλακία μας κάνουμε – τί σκατά κολοφών τής Δημιουργίας εμείς τα δίποδα είμαστε;

Γι' αυτό ακριβώς γιορτάζουν οι άνθρωποι – και ιδιαιτέρως οι παμπόνηροι γραικοί χριστιανοί – την Ανάσταση... τού Κυρίου! Και δώσ' του μέθεξη και πάρ' της δάκρυα, και χώσ' τους κατάνυξη και σπρώξ' τες μετάνοιες... προκειμένου και ντεμέκ άάάλλος να σταυρωθεί να τεζαριστεί, άάάλλος να ταφεί και ν' αναστηθεί, άάάλλος να λατρευτεί και θρησκευτικό μαγαζάκι να γίνει. Ημείς και υμείς καλά να 'μαστε, τις δουλίτσες μας τις μουνίτσες μας, τα λεφτάκια μας τ' αμαξάκια μας, τα πουλάκια μας τα αντράκια μας να 'ναι καλά κι όσο γι' «ανάσταση» καιρό έχουμε, χρόνο διαθέτουμε, μέχρι κι «αναστασοδάνειο» θα βγάλουν οι Τράπεζες – πώς δεν το 'χουν σκεφτεί ήδη οι καρμίρηδες CEOs;

Κλασική ανθρώπινη συνταγή: «Έξω απ' τον κώλο μου κι όπου θέλει ας μπει». Ή αλλιώς, «Άλλα μού λέν' τα μάτια σου και άλλα το κινητό σου». Ή εντελώς αλλιώς, «Κάτσε τώρα που έχουμε τόσες δουλειές, και για μετάνοιες και σχώριες, καιρός θα βρεθεί»... Πώς το 'χω γράψει, μόνον εγώ; Άμα θέλαν οι «αθρώποι» να γίνουνε Άνθρωποι, πέρασαν τρεις χιλιάδες ολόκληρα χρόνια και τριακόσιοι σοφοί εκλεκτοί απ' την γη: Ε, για να γαμιούνται ΕΤΣΙ ακόμα οι άνθρωποι και να πολεμούν ΑΚΟΜΑ αυτοί έτσι – δεν υπάρχει ούτε πιθανή προβλεπομένη ανάσταση, ούτε απίθανη και απρόβλεπτη σωτηρία.

Γιατί σού λέει ο κάθε «Ζήκος» και η κάθε «Πισπιρίγκου»: Ρε μαλά', πας καλά; Κάτσε τώρα να δείξουμε πως πιστεύουμε, να ντηλάρουμε στον εαυτό μας πως μετανιώνουμε, να συμμετάσχουμε συντετριμμένοι κι εμείς στο γενικό κοινωνικό μαϊμουδογίγνεσθαι... και για ανάσταση-άσε δε-επανάσταση, έχουμε χρόνο. Γι' αυτό ακριβώς είναι οι Γιορτές: για να μην δουλέψεις τις υπόλοιπες μέρες, (εν αυτών αναμονή). Γι' αυτό είναι οι Θρησκείες: για να μην πιστέψεις κανέναν και τίποτα, (κυρίως και προπάντων τον εαυτό σου).

Γιατί σού λέει ο κάθε «Ζήκος» και η κάθε «Πισπιρίγκου»: Λατρεύω συντριπτικώς-κατανυκτικώς την Ανάσταση τού Θεανθρώπου, ώστε να μπορώ μετά εγώ ο απλός άνθρωπος, να τα γαμάω όλα και όλους. Ένα πασσατέμπικο «συγχωροχάρτι» και ψυχοπαρενδυματικό «πλυντήριο» είναι η εκκλησιαστική ανάσταση, η θρησκευτική τάχα-μου ανάταση, η κοινωνική εορτή και οικογενειακή θαλπωρή των αυγών και της μαγειρίτσας, των μπουζουκιών μετά-κάποτε και της κορωνόπληκτης τηλεόρασης σήμερα-τώρα. Γιορτάζουμε λοιπόν άπαντες την Ανάσταση τού Κυρίου και πάπαλα: έτσι δεν χρειάζεται ν' ασχοληθούμε εμείς με την ΔΙΚΗ ΜΑΣ ανάσταση, άσε δε την ανάταση, χώρια δε την διάταση – με την υπέρταση τί θα γίνει ρε, με τα τριγλυκερίδια που 'χουμε «κατεβάσει»...

Ψέμματα στην σειρά κι υποκρισία να ξερνάνε κι οι κότες. Θέατρο τού παράλογου (να γράφει ο Ιονέσκο για Δελφινάριο) και ζωή τού μαλάκα απλού (να ξεχνά και την «ευχούλα» Κυρίου). Και μια και το θυμήθηκα, ΚΑΙ αυτό, ΕΓΩ το 'χω γράψει: τί «Κύριε Ημών Ιησού Χριστέ, ελέησέ με» ρε; Ο Κύριος ΤΩΡΑ σε ελεεί ρε, σε έχει ΗΔΗ ελεήσει, θα σε ελεεί ΠΑΝΤΟΤΕ, εσύ τί κάνεις ΜΕΤΑ ρε μαλάκα! Σε γέννησε «Αυτός» άνθρωπο ρε και όχι πέτρα πουλί, βλήτο ή ντούβλο, Μητσοτάκη ή Τσίπρα, Κιμ Καρντασιάν ή Τσιμτσιλή Σταματίνα; Τί άλλο λοιπόν θες και ζητάς και δεν πέφτεις ΑΜΕΣΩΣ «στα τέσσερα», να πλακωθείς να αναστηθείς ΕΔΩ και ΤΩΡΑ εσύ στην ζωή σου; Αλλά «μουνάς γελάκι»: προσεύχεσαι και στην εκκλησία προσέρχεσαι, σταυροκοπιέσαι και προσκυνάς τον Επιτάφιο κάάάποιου άάάλλου, που προ 2022 ετών φρόντισε-πόνεσε ΠΡΩΤΑ για την δική Του ανάσταση και ΜΕΤΑ για οποιουδήποτε αδιάφορου σένα. (Διότι ΜΟΝΟ τούτα τα τέσσερα «πράγματα» είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ατομικά: η σύλληψη και η γέννηση, ο θάνατος κι η ανάσταση – εγώ αυτό θέλω να πω κι αυτό λέω.)

Γιατί απλά και στεγνά, η Ζωή ΕΤΣΙ δουλεύει: «Εν τη παλάμη, προκαταβολικώς, μετρητοίς» εστί ο Κανών και όποιος σάς πουλήσει οτιδήποτε άλλο από τούτο – για νταβά ψάχνετε, ντυμένον παπά κιόλας. Οπότε, (γιατί έχω και προπόνηση): αφήστε την Ανάσταση τού Κυρίου και κάντε πράξη την δική σας ανάσταση, με οποιονδήποτε τρόπο κι αν αυτήν, εσείς, εννοείτε. Απόψε το βράδυ λοιπόν μην πάτε στην εκκλησιά με κερί και τ' αμάξι σας: αρπάχτε την σύζυγο και σκάψτε την μήτρα της με δόσιμο και λαχτάρα. Αρπάχτε τον γιόκα σας και πλακώστε τον στα φιλιά και τα αποδοχής χάδια. Αμολύστε την κοράκλα σας κι αφήστε την να τρυπηθεί με βελόνες, με πήρσινγκ, με στραπόν. Αμολύστε και τον παππούλη κι αφήστε τον να φάει τού σκασμού, να πιεί τού ξεραματού, να καπνίσει όλη την Κολομβία. Χίλιες φορές να «αμαρτήστετε» παντελώς πανηγυρικώς, πλήρως και ολικώς, αληθώς κι υγιώς εδώ και τώρα, παρά να ξαναβουτήξετε στο κοινό ψέμμα και στεγνό θέαμα, παίρνοντας πάλι διορία θανάτου.

---

Διότι η ανάσταση ΔΕΝ συνεπάγεται – ούτε προϋποθέτει ΚΑΝ – θάνατο: η ανάσταση είναι ΤΟ άλμα απ' την μαλακία στην σωτηρία, απ' την ζωή στην αιωνιότητα, απ' το ανθρωπίνως κενό στην πληρότητα θείου. Ανάσταση σημαίνει ξανά-και-ξανά στάση, που τούτη εννοεί ακριβώς ΚΑΙ επανάσταση ΚΑΙ σταμάτημα, τής πρώτης ως ρήξη με το παρελθόν την συνέχεια και τού δεύτερου ως παύση και διαγραφή κάθε χρόνου.

Και κάτι ύστατο. Απόψε στην εκκλησιά, το κερί που κρατάτε στα χέρια σας, σεις κοιτάξτε: δεν λειώνει αυτό, εσείς λειώνετε, εμείς λειώνουμε, εγώ λειώνω. Και εάν δεν σάς συνεγείρει αυτό, άντε καλέ, και τού χρόνου. Καλό Πάσχα μωρέ Καλήν Ανάσταση βρε, βάλτε τις ζώνες σας και «μπαμπάκα μην τρέχεις», βάλτε τα ανοιξιάτικα και στα κωδωνόκρουστα «μαγαζιά» τρέξτε, τα ίδια κάνοντας με τούς πριν από σας και με τούς μετά από σας – η δοτή συνταγή και ισόβιο χάπι απλώς είναι.

Για να μην αναστηθεί ουδείς και κανείς, εκτός από Εκείνον που 2022 χρόνια ΤΟ μαρτύριό Του περνά-και-ξαναπερνά. Γιατί δεν είναι ότι πόνεσε και σταυρώθηκε μία φορά, είναι ότι τόσα δισεκατομμύρια τον σταυρώνουν και τον ανασταίνουνε 2022 χρόνια-σειρά, προκειμένου οι περήφανοι και περιφανείς ίδιοι-αυτοί να παραμείνουνε άνθρωποι και κυρίως μαλάκες. (Όπου απλώς το αναντίρρητο κι αδιαπραγμάτευτο λεξικό ως «μαλακία» ορίζει και διατάσσει: «η ηλίθια και ανούσια πράξη».)