(Ώρα προσευχής κα φιλιού, λατρείας μαγείας)

Πήγε κάποιο αλάνι-χαρμάνι κάποτε στον – δικό μου – Πορφύριο, στο Άγιον Όρος. Και μέσ' στα πολλά που τον ρώτησε, τον προβοκάρισε, τον τρακάρισε – έτσι ο δύστυχος νόμιζε – ήταν και για την γυναίκα να τον τσιγκλίσει. «Τί είναι η γυναίκα μωρέ; Μια τρύπα, δυο βυζιά και μια δίψα για πορτοφόλι» τού πέταξε χυδαία προκλητικά – σιγά μην σπεύσει ο άγιος να τσιμπήσει.

Τον άκουγε ο Πορφύριος και δεν μίλαγε. Τον κοιτούσε ο αγιορείτης κι απ' το κούτσουρο δεν κουνούσε. Κι αφού ο καυλοπρέζακας τα λόγια του έσωσε, τον βόθρο του τον αέρισε, έπεσε σε σιωπή μεγίστη βαριά, ένα λυωμένο βραχάκι όλο μαγκιά τώρα να το λούζουν και να το πνίγουνε τα δικά του τα αίσχη.

Χαμογέλασε ο Άνθρωπος ο Πνευματικός πάντα-γλυκά και αυτό τού 'πε, το θυμάμαι καλά, ήμουν μπροστά ταπεινωμένος και τελειωμένος: «Καλό μου παιδί, αυτό που εσύ λες 'βυζί', ξέρεις τί είναι;» τον ξεκαρφορώτησε ο Γέροντας, τείνοντάς του το κατάλευκο τρεμάμενο χέρι. «Μαστός αυτό λέγεται, και ξέρεις τί είναι;» συμπλήρωσε και ευλόγησε ο τηλεφωνητής τού Θεού και τού έπιασε το κατατρυπημένο απ' τις βελόνες κουλό τού αυθάδη τού ντάγκλα.

«Μαστός εστί τροφός ζωής, καλό μου παιδί» μάς ανατίναξε όλους μας στην στιγμή ο γέρων Πορφύριος κι έκτοτε αναπαύθηκαν δια ζωής άπαντα τα στάζοντα σπέρμα χολή, αίμα και πάθος, βία και πόνο, αγώνα και όνειρο πέη.

Για άλλον σκοπό ο Κύριος, η Φύση, το Σύμπαν τα πράγματα φτιάξανε κι έπρεπε να έλθει το δίποδον θαύμα και πεονείδιστον σκότωμα, για να τα κάνει σαν τα μούτρα του όλα. Τυχαία λοιπόν είδα την βαθεία θρησκευτική φωτογραφία που παραθέτω αυτή, δεν την γνωρίζω φυσικά την γκόμενα την γυναίκα την μάνα μα προσκυνώ την ιερά στιγμή και σκηνή μαγική τούτη.

---

Θεοτόκος – ομολογώ – είναι η Γυνή, και τίποτα λιγότερο άλλο.

Εκείνη δίνει στον έκαστο άνθρωπο την ζωή, και θεϊκή γραμμή παροχής οι μαστοί της. Κι όσο κοντύτερα σε αυτούς εμείς οι άνδρες βρισκόμαστε, τούς φιλούμε τούς προσκυνούμε, τούς θαυμάζουμε τούς χαϊδεύουμε, τούς μαγεύουμε τούς λατρεύουμε – τόσο λιγότερο θα χαθούμε εμείς, τόσο περισσότερο θα ζήσουμε θαυμαστά ανδρικά κεχαριτωμένα.

(Επί προσωπικού λοιπόν: το χάδι μου στους μαστούς, το ελαφρύ σύρσιμο τού χεριού μου περί τις θηλές, τα αχνά κι απαλά χείλια μου που προσκυνούν την άλω τού στήθους Της – ΑΥΤΑ είναι τα ΜΟΝΑ μου ΠΑΝΑΚΡΙΒΑ δώρα επί γης. Και κατόπιν μυστικής και σπάταλης εντολής τού Θεού, αφειδώς τα προσφέρει η Γυναίκα σ' εκείνον που θα προσπέσει αυτής και τούτην θα την λατρέψει.)