(Όχι για συζυγάκια, καληνυχτάκηδες, χιπστεράδες, κνίτες κι εραστές πεθερών.)

Ένας γνωστός μου παλιός, μία κουβέντα μού είπε: «Ντάνη μου, ΕΝΑ εγώ δε μπορώ. Το τηλεφώνημα της γκόμενας, ΜΕΤΑ το γαμήσι». Συνομίληκός μου και μπάκουρος, από ετών χωρισμένος με την «τρελή και αδέσποτη», με γιο σπουδαγμένο και λυκόσκυλο που έτρωγε κρουασσάν, ο Φίλιππος ουδεμιά σχέση είχε με αυτόν τής Αγγλίας ή τής Μακεδονίας. (Εγώ την κουβέντα του κράτησα και τον άφησα να συνεχίσει.)

«Ντάνη μου, εγώ πια, ΕΤΣΙ το έλυσα πλέον το πρόβλημα» συρτάρωσε ο βαρύς ο συνταξιούχος, ο ιδιώτης-ελεύθερου επαγγέλματος, που ένα σπιτάκι στην Καλλιθέα αγόρασε, με κηπάκο και γκαραζάκι. (Εκεί, είχα κάποτε παρκάρει ένα μοτοσυκλεττάκι μου και μού το φρόντιζε ο κιμπάρης βάζοντάς το μπροστά, βγάζοντάς το στην αυλίτσα όποτε στην Ελλάδα ερχόμουνα, πίνοντας μπύρρες και πίτσες αλέθοντας μαζύ και κοιτώντας το σιωπηλά.)

«Έχω τη βουλγάρα, και βρήκα την ησυχία μου» ο τρόφιμος τού ΕΦΚΑ ελάλησε και πήγαν οι φεμινίστριες για αποτρίχωση μυελού-κλειτορίδας. «Να σου πω, δηλαδή» ο λιγάκι-παχύσαρκος, λιγάκι-πασόκος, λιγάκι-αλκοολικός εσυνέχισε, «τη Μπογιάνκα με το μήνα την έχω» συμπλήρωσε και προτού προλάβει η lager ν' αφρίσει, καπάκωσε ένα σφηνάκι bourbon ανάμεσα σε δυό ρουφηξιές απ' τα cigarillos του. «Όπως τ' ακούς. Με το μήνα» ο ρέκτης τής σάρκας ετόνισε, έβαλε στο πλατώ τού ΑΚΑΙ έναν παλιό Cole Porter, στην ξεσκισμένη πολυθρόνα του βούλιαξε κι εκμεταλλεύτηκε αδρά την φιλική την σιωπή μου.

«Έρχεται πάντα στην ώρα της, και μια φορά τη βδομάδα, κατόπιν εγκαύλου μου τηλεφωνήματος. Θα πάμε για φαγητό ή ποτό, άλλοτε σινεμαδάκι ή βολτούλα, και μετά τα σεντόνια θα κατσαρώσουμε τόσο-και-έτσι που για μένα στην ηλικία μου φτάνει-κι-αρκεί, για καμιά δεκαριά μέρες. Την επόμενη βδομάδα μπορεί να μην έχει κοκό, η Μπο θα 'ρθεί οπωσδήποτε, θα βάλει πλυντήριο ή θα μου ρίξει ένα στριπ-τηζ όρθιο, θα βάλει σκούπα μεσημεριάτικα ή θα μου φτιάξει κοτόπουλο-μπάμιες. Τη μεθεπόμενη βδομάδα μπορεί να μου τον πάρει στο στόμα για κάνα μισάωρο παιχνιδιάρικα ή θα κάτσει μαζί μου να δούμε το ντέρμπυ. Θα 'χει μαζί της το πλέξιμο κι αν κοιμηθώ στον καναπέ απ' τα ντουμάνια-τα ξύδια, θα με νανουρίσει με ένα της μακρόσυρτο ακαταλαβίστικο μοιρολόϊ.»

---

Τον άκουγα και δεν μίλαγα. Σκεφτόμουν αυτά που έλεγε, και καταλάβαινα ότι κάτι που με ενδιέφερε κένταγε, κάτι που αργότερα θα ανέλυα, θα έγραφα, θα μοιραζόμουν. Η εικόνα τής ξένης σεξεργάτριας κι εσκορτατζούς στην γηραλέα αγκαλιά τού συνταξιούχου δεν ταιριάζει με την πουστόφλωρη γκρέκα πραγματικότητα, αυτήν όπου η τρίτη ηλικία δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ δικαίωμα στο σεξ, (λες και γαμάνε οι λοιπές ηλικίες)! Η σύμβαση δυό ενηλίκων «αναγκεμένων» σε εβδομαδιαία-κανονισμένο jour-fixe δεν ταιριάζει με την αντιαρσενική, μητροευνουχιστική ατζέντα, αυτήν όπου η τρίτη ηλικία είναι για να σκάει την σύνταξη, να πηγαίνει στην λαϊκή, να κρατάει το εξοχικό στο χωριό ανοιχτό και να βγάζει τον σκασμό σ' όλα τ' άλλα.

Όποιος έζησε με γυναίκες – και δη ελληνίδες τής γενιάς μου και δεν έγινε κίναιδος – αντιλαμβάνεται άριστα πού το πάω και τί εννοώ, (άσχετα αν τσιμουδιά δεν τολμάει να βγάλει). Όποιος τα εξήντα-τα εβδομήντα του πάτησε, για να δει αιδοίο πρέπει να πάει ή σε βαφτίσια ή σε μπουρδέλλο – κι αυτά δεν είναι τής ηλικίας μας πράγματα, συμφωνώ-διαφωνείτε. (Σε βαφτίσια πάνε οι τύπου-Πατούληδες και σε πορνεία οι τύπου-Γκλέτσου, κι όλοι οι υπόλοιποι τσιρκουλάρουνε μέτρια μίζερα και πολύ μεταχειρισμένα γυναικάκια... που προτιμώ να σταματήσω εδώ.)

Ο αγοραίος «έρως» ήταν είναι και θα 'ναι πραγματικότητα απ' όταν η Συγγρού ρέμα ήτανε, η Πλας Πιγκάλ παρισινή χωματερή και το Σανκτ Πάουλι καρνάγιο. Δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑ κακό να μπαίνει το χρήμα κι εδώ, αφού σε ΑΥΤΗΝ την κοινωνία που οι άνθρωποι φτιάξανε, ΠΑΝΤΟΥ το μονέδο έχει εισέλθει. (Έτσι κι αλλιώς τού ανδρός θα τού «τα πάρουνε», άσε δε που σπεύδει και κόβεται ο ίδιος ο τρόμπας για να «τα σπρώξει», μπας και τονε χώσει κι αυτός βέβαια... and do not excuse my french, κυψελιώτικα σάς μιλάω.)

Ένα επιπλέον καλό, το χρήμα διαθέτει: κόβει την πάρλα την συζήτηση το αμπλάρε. Την πολυλογία την επικοινωνία, την διαπραγμάτευση τον υπολογισμό, την πάλη τον αγώνα, την νίκη την ήττα. Βάζεις στην μέση το καρνέ των επιταγών ή το χαρτονόμισμα των εκατό/διακοσίων/πεντακοσίων ευρώ και λήγουν οι κουβεντούλες τα τιτιβίσματα, οι αληθειούλες τα ψέμματα, τα σενάρια κι οι θηλιές, οι απάτες κι οι αυταπάτες. Μπορεί όόόλες οι ανθρώπινες σχέσεις ΜΟΝΟΝ από έρωτα κι ανιδιοτέλεια να ξεκινούν – λέω εδώ και καμμιά μαλακία για να κρατάω παλάντζο – μα στο τέλος, στο εντελώς τέλος στον λογιστή, στον συμβολαιογράφο και στον δικαστή ΑΠΑΝΤΑ καταλήγουνε... και μόνον δυό ώμους διαθέτω ώστε να 'ρθείτε εσείς ν' ακουμπήσετε και να κλάψετε ελεύθερα γοερά, μωρουδίστικα και αντρίκια.

Ως συγγραφέας, πάντα τις παρυφές τής ζωής φώτιζα. Ως άνδρας, πάντα την μήτρα ζωής αναζήταγα. Και ως τής τρίτης ηλικίας εκπρόσωπος, πάντα την γαλήνη ζωής εδιψούσα. Τί λοιπόν και τα τρία αυτά διαπερνά; Το χρήμα ρε, μόνον το χρήμα και είμαι απολύτως ΟΚ μ' αυτό, γι' αυτό και το χρήμα ούτε καν που με νοιάζει. Ιδιαίτερα όταν το χρήμα – η ύπαρξή του ή η ανυπαρξία του – άμεσα διαχωρίζει τις σμέρνες απ' τα σπουργίτια, τις κάργιες απ' τους καρχαρίες, τις πουτάνες απ' τις κυρίες και τους νταβατζήδες από τους κύριους.

Δεν πειράζει, μια χαρά είναι-όπως-είναι η ζωή. Με γυνή ή χωρίς, με φράγκα ή ταπί, με στύση ή με βιάγκρα. Με ηθικές αρχές χριστιανικές ή με πισώπλατη μαχαιριά, μελίρρυτη πουστιά, στημένη παντρειά. Όταν τα χρόνια τού άντρα περνούν, μπορεί εκείνος σε άάάλλο επίπεδο να περάσει: αυτό του παρατηρητή, του αμέτοχου πληρωτή, του ανιδιοτελούς θαυμαστή, του γλυκού εραστή, του μαλακωμένου άρρενα. And take it from me, ελάχιστες γυναίκες μπορούνε να το αντέξουν αυτό – let alone να το εκτιμήσουν αυτό, άσε δε να το ζήσουν.